My first novel, written during a winter break before I would leave academia for good. Kind of like my own National Novel Writing Month, along with another month for editing.

It’s about academia, masculinity, identity, homelessness, patriarchy, deconstructionism, and other big words. Even though there were some chapters I still really enjoy, it’s too sophomoric to be published, so you can read it here.

Üniversiteyi bırakmadan önceki bir kış tatilinde eve kapanıp yazdığım ilk romanım. Çok az şey bu kitabı yazdığım günler kadar haz vermişti, ama sonunda yavaş yavaş delirmeye başlamıştım.

Akademi, erkeklik, kimlik, evsizlik, ataerkillik, yapıçözüm, ve diğer ciddi kelimelerle alakalı. Her ne kadar bazı bölümleri hâlâ hoşuma gitse de, büyük ihtimalle çok ergen olduğu için hiçbir zaman basılmayacak, o yüzden buyurun, buradan okuyabilirsiniz.

If you didn’t know that it was written by five punks at age 17-18, or especially because of it, this poetry book parody would make you chuckle. Unfortunately, there is one English poem in it, so you can ask a Turkish friend to explain the poems if you want to.

17-18 yaşında beş tane zibidi gencin yazdığını bilmeseniz, ya da bildiğiniz için çok seveceğiniz bir şiir kitabı göndermesi. Zamanında kendi başımıza bastırmış, okulda satmış, paraları da kebapçıda yemiştik. Buraya ekliyorum çünkü okuyanları hâlâ güldürüyor.

Whenever a friend visits a city I lived in, I attempt to write a tour guide that contains literally everything I remember about it during that time period. It’s like a self-indulgent time capsule. One day I hope to gather other people’s own guides as well, no matter how mundane and trivial they might be, because we all see a city in our own way.

Even though the Istanbul guide needs an urgent update—it especially lacks a shameful amount around the Golden Horn—, the next one will be Montreal, and New York will probably be my holy grail, but grid systems are both the best and the worst.

Ne zaman bir arkadaşım önceden yaşadığım bir şehri ziyarete gitse, kaldığım zaman hakkında hatırladığım her şeyi koymaya çalıştığım bir rehber yazıp kendi kafama göre bir kütük oluştururum. Gelecekte başka insanlarınkini de toplamayı istiyorum, çünkü ne kadar sıkıcı veya sıradan olursa olsun, herkesin gördüğü şey farklı oluyor.

İstanbul rehberinin acil bir güncellemeye ihtiyacı var—özellikle Fatih bölümü utanç verici derecede kötü—, ama şimdi Montreal rehberi üzerinde çalışıyorum, ve New York rehberi muhtemelen en büyük hedefim olacak, çünkü aşırı düzenli şehirler bu projede bana hem destek hem de köstek oluyor.

The videos can tell much more than I can at this point about the many of the most interesting times of my life. I love the guys very much and miss them all the time, and couldn’t be prouder of the positivity that came out of it. (Although I still hate the word ‘inspiring’. Don’t tell anyone.)

Zaten neyi merak ediyorsanız hepsi videolarda. Hayatımdaki en eğlenceli senelerden birkaçı burada geçti. Sahip olduğum arkadaşlıklara her zaman minnettar olacağım, ve de ortaya çıkan şeyden de çok gururluyum.